 |
| Kadir Akyol, “Ian Mckellen, Gandalf of the Lord
of the Rings”, 2017, oil on canvas, 130x230 cm. |
Kadir
Akyol’s, the 12th solo exhibition “The Evolution of the Perfect” opens
simultaneously with the launch of NEW BMW 5 Series with the concept of the Evolution of the
Perfect in the BMW showroom of the BMW Özgörkey's Automotive in Bornova, Izmir.
The exhibition can be viewed between 28 April-5 May 2017, the opening is on
April 28, 2017 Friday 19:00 - 21:00.
When
someone says Turkish Portrait art, Kadir Akyol is the among first artists from
the younger generation come to mind. In his new new paintings; popular culture
icons, the images filtered through the artist's memory, comes back to life with
unique colors and brush strokes.
FURTHER INFO
Kadir
Akyol: +90 543 380 02 90
kadirakyol.blogspot.com
Address:
Üniversite Caddesi No:66 35100 Bornova - İZMİR
Tel:
+90 (232) 388 19 90
info@ozgorkeyotomotiv.com
 |
| Kadir Akyol, “Jack Sparrow of Pirates of the
Caribbean”, 2017, oil on canvas, 206x257 cm. |
ON THE WORKS OF KADİR AKYOL by Emre
Zeytinoğlu (Art Critic)
Do
we have any choice but to always live in the “present time”? Time is constantly
flowing and we always find ourselves in that “present time.” But there’s also
this: time ends when it becomes the “present” and we have to move on to a new
“now.” And this goes on and on. As to us, we don’t even know what we’re talking
about when we say “now.” Is it a “now” that we’ve passed through, or is it a
“thing” we’ve just entered and have yet to complete?
So
what we call “present time” is nothing but a collection of “now”s directed to a
new time. Hence, all these talks about “now” is just a broadening of a series
of intertwined and juxtaposed past times.
But
one should always remember this: The intertwining of “now”s doesn’t mean that
they’re old and forgotten or that the word “now” has become a misnomer. This
intertwining doesn’t alter the fact that we’re nevertheless in a “now.”
We’re
living in a simultaneity. We’re never quite in “that moment,” which means that
we never experience a fully independent and untouched situation. This being the
case, “present time” feeds on the presence of other “now”s, morphing into a
fast questioning of the memory. The “present time,” into which we step into but
do not come out of, first asks us this: “What has just happened?” Without
asking this question, it’s important to tap into an independent and untouched
situation.
Therefore,
every new “moment” and possible experiences attached to it evolve into
“conscious experience.” In his famous book “The Brain: The Story of You,” David
Eagleman mentions a brain structure called the “amygdala,” that appears in
emergency situations such as critical moments and dangerous situations.
Eagleman says: “In threatening situations, an area of the brain called the
amygdala kicks into high gear, commandeering the resources of the rest of the
brain and forcing everything to attend to the situation at hand. When the
amygdala is in play, memories are laid down with far more detail and richness
than under normal circumstances; a secondary memory system has been activated.
After all, that’s what memory is for: keeping track of important events, so
that if you’re ever in a similar situation, your brain has more information to
try to survive.”
At
this point, looking at Kadir Akyol’s works, we encounter a similar situation as
described above: It’s when an individual, who has been exposed to the new
conditions of the “present time” and begun to experience the unusual and
“shocking” effects of those conditions, puts his/her memory in play. Talking
about his exhibition, the artist mentions the consumerism economy in the
neo-liberal system and touches upon the popularity created by this time period.
Akyol says: “My works bear the traces of years when popular culture and
consumerism that spread around with the new liberal economy trend in the world
started to influence daily life.” When Akyol intuits a new system’s process of
logic, he realizes a flow of life beyond what’s natural and familiar. Reflexes
slow down, and it becomes harder for experiences and reflexes to synchronize
because the learned behavior patterns cannot easily make sense of, perceive or
monitor these sudden conditions.
There
are some images imprinted in the mind. Movie frames, faces that made an
impression or certain scenes… Then the days when one meets television… Images
carve themselves a place in the widest section of the brain. They all have a
date, a memory and a mental analysis. The individual believes that (s)he’s
making sense of his/her own history. And suddenly come the products of
consumerism, changing the functions of objects that have form a relationship
between the individual and the function with various methods. As the
object-individual-function relationship changes, so does life. Even if the
memory is working, a disconnection is felt between the “present time.” Now it’s
another world, far away from the individual: It almost feels like a momentary
shake – like a crash.
Now,
we’re experiencing this “moment of crash” – maybe it’s a car crash. Let’s say
that we’re in the “first impact moment,” the hood is being crushed and danger
is closing the distance. We’re about to be squeezed between layers of sheet
iron and we’re shaking. Have we dived into the independent and untouched
situation of “present time”? Will it all come and go in mere moments?
Yes,
in reality, we’re experiencing a “moment,” but interestingly enough, “that moment”
never ends – it keeps stretching like slow-motion. The image of that scene
calls other images, blends with them and creates are images because, during the
experience of “that moment,” we couldn’t help but ask the same question: “What
has just happened?” The answers to this question flows through from our memory
at the “moment of crash;” hundreds of data, all relatable to “that moment,”
compiles in the “present time,” and becomes a synonymous “conscious experience”
thanks to the role of memory. The naked scene of that crash that we watch no
longer offer independent and untouched images. Our brain simultaneously
evaluates “that moment” and blends it together with a collection of memories.
Normally, our brain isn’t used to such a dense collection of memories; that’s
why “that moment” lasts really long.
Let’s
repeat this vital quote from Eagleman: “[…] that’s what memory is for: keeping
track of important events, so that if you’re ever in a similar situation, your
brain has more information to try to survive.” Pay attention to one detail
here: In a situation of complete “newness,” the memory doesn’t bring and dump
all kinds of data; it only reveals situations related to “that moment” and
combines it with them. So the memory makes a meaningful selection. We cannot
think our way through how this selection is made; all we can do is to leave
that job to memory’s initiative.
Looking
at Kadir Akyol’s words, we see the things the brain compiles in “that moment:”
The popular figures of “now” are intertwined with the images from the past.
Freely dispersed colors are splashed onto things. The artist explains: “Since
my days as a student, I’ve always questioned the pornographic image, i.e.,
every image, portrait, object and concept that claims to be the naked representation
of visible reality, with painted spaces, and turned this into a traumatic
relationship in terms of form.” So by the absolute law of which logic were
these relationships organized? We’ll never know that; as a matter of fact, the
artist probably doesn’t know it either. To be clear, all those products of
consumerism presented to us by the neo-liberal system change our lives, we can
find a clear description for that change or the boundary between the new
situation and the old one; but we don’t know how to offer a representational
image of this. Nevertheless, we keep looking for that image and are trying to
seize it.
This
is what we can possibly do: To determine a “moment of change,” to surround it
with arbitrary lines, and to attach an importance to that situation… Finally,
to try and experience the crash of that “important situation.” This must feel
like the quake of a “moment of crash.” Then, there’s only one thing we can do:
to wait for all the related data carried by the brain into “that moment” as the
quake continues; in a way, to drown in that dense collection of memories. To
combine all intertwined past times into a “present time, to simultaneously
personalize a “now,” and to try and paint it… Just as Kadir Akyol did.
 |
| Kadir Akyol, “Scarlett Johansson”, 2017, oil on
canvas, 130x230 cm. |
KADİR AKYOL (Turkey / Mardin, 1984)
Kadir
Akyol was born in Mardin in 1984. He achieved department of fine art in Mersin
University in 2004. He was graduated in
2008. He started his post graduate education in Gazi University in the faculty
of fine arts. In 2011, he was graduated from this university by finishing his
thesis named as “Hybrid Approaches in Contemporary Art”.
In
2011, he started his second post graduate education in faculty of fine arts in
Sevilla University in Spain, He continues his thesis” Hacker Art” in Spain.
Between the years 2009-2013, he did some researches and studies on arts in some
Europeans countries and took part in some workshops and activities with
projects.
In
2013, he won the competition “Rh+ Art Magazine the Young Artist of the
Year”. In addition to this, he has been
awarded with many other prices.
He
has 11 personal exhibitions and he took part in more than 100 national and
international mixed, group, biennial, triennials, symposium, project
exhibitions and auction activities in painting, installation, video and
performance.
 |
Kadir
Akyol, “Suicide Squad, 'Joker-Jared Leto”, 2017, oil on canvas, 130x210 cm.
|
KADİR AKYOL: “KUSURSUZUN EVRİMİ”
Kadir
Akyol’un, 12. kişisel resim sergisi, BMW Özgörkey Otomotiv’in İzmir Bornova,
BMW showroomunda “Kusursuzun Evrimi” konseptli YENİ BMW 5 Serisi lansmanı ile
aynı anda sanatseverlerle buluşacak. 28 Nisan – 5 Mayıs 2017 tarihleri arasında
izlenebilecek serginin açılışı, 28 Nisan 2017 Cuma günü saat 19:00 - 21:00
saatleri arasında gerçekleşecek.
Portre
sanatı deyince akla gelen ilk gelen genç kuşak sanatçılar arasında yer alan
Kadir Akyol’un yeni resim çalışmalarında; popüler kültür ikonlarının,
sanatçının belleğinden süzülen imgeleri, kendine özgü renk oyunları ve fırça
darbeleriyle yeniden hayat buluyor.
Karayip
Korsanları’nın Jack Sparrow’u, Yüzüklerin Efendisi’nin Gandalf’ı, Avatar,
Kara Şövalye Filminin Batman Joker’i, Kuzuların Sessizliğinde Hannibal Lecter
karakteriyle izlediğimiz Anthony Hopkins, Léon olarak Natalie Portman, Game of
Thrones’dan Daenerys Targaryen ‘Emilia Clarke’ ve scarlett johansson, Kadir
Akyol’un kendine has fırça darbeleri, coşkulu renkleri ve kompozisyon
kurgusuyla görsel bir şölen sunuyor.
28
Nisan – 5 Mayıs 2017 tarihleri arasında gerçekleşecek sergi, İzmir Özgörkey
Otomotiv’in Bornova ilçesinde bulunan BMW showroomunda görülebilir.
BİLGİ İÇİN
Kadir
Akyol: +90 543 380 02 90
kadirakyol.blogspot.com
Adres:
Üniversite Caddesi No:66 35100 Bornova - İZMİR
Telefon:
+90 (232) 388 19 90
info@ozgorkeyotomotiv.com
 |
| Kadir Akyol, “Avatar”, 2017, oil on canvas,
180x180 cm. |
KADİR AKYOL’UN YAPITLARI ÜZERİNE
“Kusursuzun Evrimi” isimli sergi
kataloğu için Sanat Eleştirmeni Emre Zeytinoğlu kaleme aldığı yazısında
Akyol’un yapıtları hakkında şunları söylüyor:
“Her
an “şimdiki zaman”ı yaşamaktan başka çaremiz var mı? Zaman sürekli akıyor ve
biz kendimizi hep o “şimdiki zaman” içinde buluyoruz. Fakat şu var: Zaman,
“şimdi” olduğu anda bitiyor ve yeni bir “şimdi”ye geçmek zorunda kalıyoruz. Bu
böyle devam edip gidiyor. Biz ise “şimdi” dediğimizde, hangi zamandan söz
ettiğimizi bile bilmiyoruz: Yaşayıp bitirdiğimiz bir “şimdi” midir bu, yoksa
henüz girdiğimiz ve daha tamamladığımız bir “şey” mi?
Bu
durumda “şimdiki zaman” denilen, belki “şimdi”lerin birikerek yeni bir zamana
yönelmekten başka bir şey değil. O halde “şimdi”den tüm söz edişler, birbirine
karışmış, iç içe geçmiş zamanların genişlemesinden ibaret.
Oysa
şunu da unutmamak gerekiyor: “Şimdi”lerin iç içe geçmesi, onların aslında
eskimiş olduğunu, unutulup gittiğini ve “şimdi” sözcüğünün hatalı bir kullanım
haline geldiğini göstermiyor. Ve bu iç içe geçmeler, yine de bizim bir
“şimdi”nin içinde olduğumuz gerçeğini değiştirmiyor.
Bir
eşzamanlılık yaşıyoruz. Hiçbir zaman tam “o an”ın içinde olamıyoruz. Bu
demektir ki: Tümüyle bağımsız ve el değmemiş bir durumu asla
deneyimleyemiyoruz. Böyle olunca “şimdiki zaman”, diğer “şimdi”lerin varlığıyla
besleniyor, hızlı bir bellek sorgulama sürecine dönüşüyor. Adım attığımız ve
deneyimi tamamlanmamış “şimdiki zaman”, bize öncelikle şu soruyu sorduruyor:
“Az önce ne olmuştu?” İşte bu soruyu sormadan, bağımsız ve el değmemiş bir
duruma girmek olanaksız.
Öyleyse
her yeni “an”ımız ve ona ait olası deneyimimiz, “bilinçli deneyim”e evriliyor.
David Eagleman, o ünlü “Beyin / Senin Hikâyen” adlı kitabında, “amigdala” adlı
bir beyin fonksiyonundan söz ediyor. Acil durumlarda öne çıkan bir yapı bu:
Önemli anlarda, tehlikelerle yüz yüze gelindiğinde vb… Eagleman şöyle yazıyor: “Tehlikeli durumlarda ‘amigdala’ adı verilen
beyin yapısı ön plana çıkarak, beynin geri kalanın kaynaklarını idare etmeye
başlar ve bütün dikkatleri içinde bulunulan duruma yöneltir. Eğer devrede
amidala varsa, anılar normal koşullarda olduğundan çok daha zengin ve ayrıntılı
biçimde saklanır; artık ikincil bir bellek sistemi etkinleşmiştir. Bellek,
zaten bunun için vardır: Önemli olayların kaydını tutarak, benzeri bir duruma
düştüğünüzde hayatta kalmanız için beyne fazladan bilgi sağlar.”
Bu
noktada Kadir Akyol’un yapıtlarına baktığımızda, yukarıda yazılanlara benzer
bir durumla karşılaşıyoruz: “Şimdiki zaman”ın yeni koşullarına maruz kalan, o
koşulların alışılmadık, “şok” edici etkilerini deneyimlemeye başlayan bir
kişinin, belleğini devreye sokması hali… Sanatçı, kendi sergisi üzerine
konuşurken, neo-liberal sistemin tüketim ekonomisinden konu açıyor ve bu
dönemin yarattığı popülerleşmeyi gündeme alıyor. Diyor ki: “Çalışmalarım, dünyada yeni liberal ekonomiyle birlikte yaygınlaşan
popüler kültürün, tüketim kültürünün gündelik yaşamı etkilemeye başladığı
yıllardan izler taşıyor.” Kadir Akyol, yeni bir sistemin işleyiş mantığını
sezdiğinde, doğallıkla alışılmışın dışında bir yaşam akışını fark ediyor.
Refleksler zayıflıyor, deneyimler ile o reflekslerin örtüşmesi zorlaşıyor; daha
önceden edinilmiş davranış biçimleri, bu ansızın ortaya çıkmış olan koşulları
kolayca anlamlandıramıyor, kavrayamıyor ve denetleyemiyor çünkü.
Akılda
tutulmuş görüntüler var. Sinema karakterleri, etki uyandıran yüzler ya da
birtakım sahneler… Sonra televizyon ile ilk tanışma günleri… İmajlar, belleğin
en geniş yerine yerleşiyor. Bunların bir tarihi, bir belleği, zihinde bir
çözümlemesi bulunuyor. Kişi kendi tarihinin anlamını oluşturduğu kanısında… Ve
ansızın o tüketim ekonomisinin ürünleri çıkıp geliyor, nesneler işlevlerini
değiştiriyor, kişi ile işlev bağını çok farklı yöntemlerle kuran nesneler
bunlar. Nesne-kişi-işlev bağı değiştikçe, yaşam da değişiyor; bellek
çalışıyorsa da “şimdiki zaman” ile bir uyuşmazlık seziliyor. Kişinin uzağında
kalmış, başka bir dünya var sahnede: Neredeyse ani bir sarsıntı… Bir kaza gibi
sanki…
Şimdi
bu “kaza anı”nı deneyimlemekteyiz; belki bir trafik kazası bu: Diyelim ki
çarpışmanın “ilk an”ındayız, kaporta giderek eziliyor ve tehlike yaklaşıyor;
sac levhalar arasında ezilmek üzereyiz, sarsıntı geçiriyoruz. Acaba “şimdiki
zaman”ın bağımsız ve el değmemiş durumu içine mi daldık? Ve her şey hemen olup
bitecek mi?
Evet,
gerçekte “bir an”ı deneyimlemekteyiz, ama çok tuhaf; o “bir an” bitmek
bilmiyor, uzadıkça uzuyor, bir “ağır çekim” gibi… O sahnenin görüntüsü, başka
görüntüleri çağırıyor, onlarla birleşiyor ve başka görüntülere yol açıyor.
Çünkü “o an”ın deneyimi sırasında, gene aynı soruyu sormadan edemedik: “Az önce
ne olmuştu?” Bunun yanıtları, “kaza anı”nda belleğimizden akıp geliyor ve “o
an” ile ilişki kurabilecek yüzlerce veri, “şimdiki zaman”ın içine yığılıyor,
belleğin rolüyle, eşzamanlı bir “bilinçli deneyim” oluveriyor. O kazanın çıplak
görüntüsü, izlediğimiz o çıplak sahne, bağımsız ve el değmemiş görüntüler
sunmuyor artık… Beynimiz hem “o an”ı değerlendiriyor, hem de onu bir anı
yoğunluğu ile birleştiriyor. Beynimiz normal koşullarda böyle bir anı
yoğunluğuna alışık değil, onun için “o an” çok uzun sürüyor.
Eagleman’ın
şu can alıcı tümcesini tekrarlayalım: “Bellek,
zaten bunun için vardır: Önemli olayların kaydını tutarak, benzeri bir duruma
düştüğünüzde hayatta kalmanız için beyne fazladan bilgi sağlar.” Burada bir
ayrıntıya dikkat çekelim: Bellek, tam “şimdi” yaşadığımız bir olayda, her tür
veriyi getirip oraya boşaltmıyor; yalnızca “o an” ile ilgili durumları bulup
çıkartıyor ve onunla birleştiriyor. Belleğin anlamlı bir seçimi var yani
burada. O seçimin nasıl yapıldığını biz düşünerek bulamıyoruz, o işi belleğin
inisiyatifine terk etmekten başka yapabilecek bir şeyimiz yok.
Kadir
Akyol’un yapıtlarına bir kez daha göz atıyoruz; onlarda gördüğümüz, belleğin “o
an”a getirip yığdığı şeylerdir: “Şimdi”nin popüler figürleri, eskinin imajları
ile iç içedir. Renkler, her bir sahnede özgürce dağılmış, eşyaların üstlerine
sıçramıştır. Sanatçı bunu şöyle açıklamakta: “Öğrencilik yıllarımdan bu yana pornografik imgeyi, yani görünür
gerçekliğin çırılçıplak temsili olma iddiasındaki her görüntüyü, portreyi,
eşyayı ve olguyu saf boya alanlarıyla sorguladım ve biçimsel anlamda travmatik
bir ilişkiye sürükledim.” Pekiyi yapıtlardaki bu ilişkiler hangi mantığın
mutlak koşulları halinde düzenlenmişlerdir? Bunu bilemeyeceğiz, hatta o yanıtı
büyük olasılıkla sanatçı da tam olarak bilmemekte. Daha açık bir söyleyişle:
Neo-liberal sistemin önümüze bıraktığı o tüketim nesneleri yaşamımızı değiştirdiğinde,
o değişimin net bir tanımını, yeni durum ile eski durum arasındaki sınırın ne
olduğunu düşünebiliyoruz, ama bunun temsili bir görüntüsünün nasıl sunulacağını
bilemiyoruz. Yine de o görüntünün peşinden gidiyoruz ve onu yakalamaya
çalışıyoruz.
Büyük
olasılıkla, yapabileceğimiz tek şey şu: Bir “değişim anı” saptamak, ona
rastgele bir sınır çizmek ve o duruma da bir önem atfetmek… Ve o “önemli
durum”un sarsıntısını hissetmeye çalışmak… Bir “kaza anı”nın sarsıntısı gibi
bir şey olmalı bu… İşte o zaman yapmamız gereken tek şey kalıyor: Sarsıntı
sırasında, belleğin seçip “o an”a taşıdığı tüm ilişkili verileri beklemek;
anılar yoğunluğunda boğulmak bir anlamda… İç içe geçmiş zamanların tümünü
“şimdiki zaman”da birleştirmek ve eşzamanlı bir “şimdi”yi kişiselleştirerek
onun resmini yapmaya koyulmak… Aynı, Kadir Akyol’un yaptığı gibi.
 |
Kadir
Akyol, “Untitled”, 2017, oil on canvas, 130x130 cm.
|
KADİR AKYOL (Türkiye / Mardin,
1984)
2004 yılında Mersin Üniversitesi
Güzel Sanatlar Fakültesi Resim Bölümünü kazandı. 2008’de mezun oldu. 2008’de Ankara Gazi Üniversitesi Güzel
Sanatlar Fakültesi Resim Ana Sanat Dalı Yüksek lisans eğitimine başladı. 2011’de “Çağdaş Sanatta Melez
Yaklaşımlar” isimli tezini bitirip mezun olmuştur. 2011 yılında İspanya’ da Universidad
De Sevilla Faculttad De Bellas Artes’ da 2. master eğitimine başlamıştır. 2013 Rh+Artmagazine ‘Yılın Genç Ressamı’ Ödülünü
kazanmıştır. Bunun yanı sıra birçok ödüle ve sergilenmeye hak kazanmıştır.
11
Kişisel sergisi bulunmaktadır ve 150’den fazla ulusal ve uluslararası bir çok
karma, grup, bienal, trienal, sempozyum, fuar, müzayede, projeli etkinlikte;
resim başta olmak üzere, video, enstalasyon ve performanslarıyla katılmıştır.
 |
| Kadir Akyol. |
